jakie mięso powinno się pojawiać w diecie kulturystycznej

Witaj,

     Od dawna trwa zażarta dyskusja na temat tego, które mięso jest zdrowe, a które nie. Jedni stawiają na drób lub ryby, inni wyłącznie na czerwone mięso, jeszcze inni preferują dziczyznę. Każde z mięs posiada swoje wady i zalety.

     Zacznijmy od dziczyzny. Mięso to jest wyjątkowe ze względu na wysoka wartość odżywcza oraz mała ilość tłuszczu i cholesterolu. Ponadto znajdziemy w nim spore ilości białka i składników mineralnych. Za dziczyzna przemawia jeszcze to, ze mięso nie zawiera substancji dodatkowych, którymi wzbogaca się pasze zwierząt hodowlanych.

      Średnia wartość energetyczna dziczyzny kształtuje się na poziomie 115 kcal. Dla porównania mięso zwierząt hodowlanych zawiera zwykle 130-570 kcal. Ilość białka plasuje się na poziomie 17-24%, tłuszczu zaś 0,3-8%. Mięso zwierząt dziko żyjących jest lepiej ukrwione, zaś stosunek kwasów tłuszczowych nasyconych do nienasyconych występuje w korzystniejszych proporcjach niż w przypadku zwierząt hodowlanych. W większych ilościach występują również witaminy z grupy B oraz minerały, takie jak potas, sód, wapń, żelazo, magnez i fosfor.

      Pomimo tych niewątpliwych walorów uważajmy na dziczyznę pochodząca z niepewnych źródeł. Może to spowodować chorobę pasożytnicza zwana włosienicą. Dlatego tez kupując takie mięso koniecznie zwróć uwagę na źródło, z którego pochodzi. Pamiętaj także o właściwej obróbce termicznej, uważaj na produkty niedogotowane bądź półsurowe.

        Poszczególne gatunki drobiu różnią się miedzy sobą pod względem poszczególnych składników. Mięso drobiowe to przede wszystkim bogate źródło białka. Zawiera ono wszystkie aminokwasy egzogenne. Białko to charakteryzuje się wysoka przyswajalnością oraz sprawnością. Najbogatsze w białko jest mięso indyków, najmniej zaś w tuszkę gęsi. Oczywiście ilość białka uzależniona jest od rodzaju mięśnia, z którego pochodzi. Przykładowo pierś kurcząt zawiera 23%, zaś udo 19,5%. Zdecydowanie mniej w mięsie drobiowym jest kolagenu, pod tym względem lepsze jest mięso wołowe oraz wieprzowe. Dla porównania w udzie kurczaka mamy 6,5%, zaś w mięsie wołowym i wieprzowym mamy 7-25% tej substancji.

         Mięso drobiowe jest bardziej dietetyczne z uwagi na ilość tłuszczów, a w szczególnosci mniej kwasów tłuszczowych nasyconych oraz cholesterolu. Zdecydowanie lepiej wypada chociażby od wołowiny ze względu na większa ilość kwasów tłuszczowych nienasyconych, a w szczególności kwasów linolowego, linolenowy, arachidowy. Zawartość tłuszczu w mięsie drobiowym jest zróżnicowana i zależy m.in od gatunku, sposobu odżywiania oraz wieku zwierzęcia. Tuszki ptaków starszych charakteryzują się większa ilością tłuszczu niż młodych.

        Mięso drobiowe zawiera pewne ilości witamin i minerałów. Wśród pierwiastków należy wymienić: sód, potas, wapń, magnez, kobalt, jod i inne. Zawartość tych składników w mięśniach szkieletowych szacuje się na 1-1,5% jeśli chodzi zaś o witaminy, to ich najbogatszym źródłem jest wątroba. W innych częściach drobiu obecne są witaminy z grupy B: niacyna, ryboflawina, tiamina, w tłuszczu drobiowym występuje ponadto witamina A oraz karoten.

        Mięso drobiowe jest rożne także ze względu na rodzaj paszy, która zwierzęta te są karmione. Oczywiście najzdrowiej byłoby kupować mięso pochodzące z hodowli ekologicznych jednak w tym przypadku należy mieć na uwadze cenę.

        Mięso wołowe jest niezwykle odżywcze, posiada spore ilości białka (18-23%), które jest lekkostrawne i dobrze przyswajalne oraz optymalny zestaw aminokwasów egzogennych, co sprawia, ze jest przez człowieka szybko przyswajalne. Mięso wołowe zawiera spore ilości kolagenu. Poziom kolagenu waha się od 1-15%.

      W porcji wołowiny znajdziemy przede wszystkim fosfor i żelazo, cynk. Najwięcej cynku znajduje się w mięsie wołowym (3,8g w 100g). W wołowinie oraz cielęcinę znajdziemy także witaminy z grupy B: B1, B6, PP oraz spore ilości B12, a także A, E, D i H. Najbardziej wartościowe jest mięso pochodzące od ok. Dwuletnich wołów.

        Mięso wołowe charakteryzuje się stosunkowo niska zawartością tłuszczu, ok. 5%. Jednakże wśród nich przeważają kwasy tłuszczowe nasycone oraz jednonienasycone, mało jest natomiast NNKT, zwłaszcza zaś omega 3. Dlatego wołowinę zaleca się jeść kilka razy w miesiącu. Warto dodać, ze bardzo ważnym składnikiem tłuszczu wołowego są sprzężone dieny kwasu linolowego (CLA). CŁA ma silne właściwości antyoksydacyjne i hamuje niektóre rodzaje nowotworów. CŁA ponadto posiada silne właściwości przeciwutleniające, wykazuje działanie przeciwcukrzycowe, przeciwdziała niszczeniu komórek oraz wpływa korzystnie na funkcje układu odpornościowego.

      Wieprzowina, wbrew powszechnej opinii, odznacza się taką samą wartością kaloryczną i odżywczą, jak inne gatunki mięs, w tym wołowe czy nawet drobiowe. Mięso wieprzowe jest cennym źródłem białka – niezbędnego budulca (jego niedobór może powodować między innymi niedokrwistość, powoduje męczenie się, utrudnia koncentrację) oraz B1 (wieprzowina ma jej najwięcej, porównując z innymi gatunkami mięs), która ma znaczny wpływ na funkcjonowanie układu nerwowego. Zapotrzebowanie na witaminę B1 dodatkowo wzrasta, jeśli pijemy dużo alkoholu i palimy papierosy. Mięso wieprzowe zawiera również spore ilości witaminy PP, a podroby wieprzowe (wątroba, nerki) – witaminy A, witaminy Di K.

      Zawartość białka w mięsie wieprzowym jest porównywalna z mięsem drobiowym, problematyczna może się okazać ilość tłuszczu. Pamiętajmy jednak, zawartość tłuszczu jest rożna w zależności od tego z jakiej części ciała zwierzęcia pochodzi mięso. Pamiętajmy jednak, ze w dużej mierze są to kwasy tłuszczowe nasycone, czyli takie, których powinno być jak najmniej w naszej diecie. Wybierając wiec mięso wieprzowe lepiej sięgnąć po to chudsze, a wiec schab oraz polędwice. Według zaleceń dietetyków takie mięso powinniśmy spożywać kilka razy w miesiącu i to w ilości 150-200g na porcje. Warto dodać, ze czerwone mięso jest bogatym źródłem puryn. Puryny są naturalnie występującym związkiem chemicznym. W trakcie licznych przemian wytwarzany jest z nich kwas moczowy. Związek ten jest wydalany z moczem, niestety jeśli w naszej diecie jest za dużo puryn, to kwas moczowy gromadzi się w nerkach w postaci kamieni lub w stawach (dna moczanowa).